Als de coach stoer begint te doen...

Nu ben je de rector. Schrijf een e-mail aan de coach die het meisje uit het team heeft gekickt om uit te leggen waarom hij (de coach) ontslagen wordt.

Dag Paul,

Hoe maak je het? Je zal wel weer druk, druk, druk zijn. Dat zeg je altijd, toch? Dat je druk bent. Ik schrijf je om je te melden dat je hierbij ontslagen bent. Uiteraard komt dit besluit niet zonder redenen, net als het besluit om Lois uit het team te gooien.

Er komen irritaties bij zo’n abrupt besluit kijken, niet waar? Irritaties die zich opbouwen tot er één grote ontploffing ontstaat. Die ontploffing betekent dan jouw ontslag. Laat mij ten eerste zeggen dat je een meisje niet zomaar uit een team kan gooien zonder te overleggen met andere mensen. Denk daarbij aan ouders van kinderen, andere coaches en… mij? Voor de volgende keer, die er niet zal zijn, had je daaraan kunnen denken.

Verder kan je, voor de redenen die jij geeft, niet zomaar een meisje uit het team gooien. In principe noem je haar gewoon motorisch gestoord. Dat kan echt niet, Paul. We hebben het hier over meisjes van elf jaar. Ze spelen niet in de selectie, het is voetbal voor de lol. Je hoeft er niet zo streng over te doen.

Ik heb je altijd als een waardig man gezien, Paul. Dat zou je niet verwachten, maar ik spreek oprecht. Je wist altijd waar je het over had, met de kinderen en met de collega’s. Je spoorde kinderen gemakkelijk aan om  meer te bewegen, zoals wel nodig is in deze tegenwoordige tijd. Toch vind ik het jammer dat jouw eigen lichaamsomtrek langzaam maar zeker gigantisch aan het worden is. Als coach en gymdocent vind ik eigenlijk dat je iets aan je eigen gewicht moet doen waardoor het lichaam er goed uitziet. Een voorbeeldlichaam, als je wilt. Dit heb jij op dit moment niet meer.

Ik hoorde via via dat je ook weer rookt. Gewoon, voor de deur van de school. Dat kan je niet maken, Paul, dat weet jij net zo goed als ik. Ik, als grote rector, rook. Ik rook af en toe een pijpje, daar ben je van op de hoogte. Ik paf alleen niet een gehele slof weg terwijl ik voor de school sta. En dat terwijl je een sportvoorbeeld bent.

Het lijkt mij wel duidelijk dat je als coach of gymdocent niet echt goed uit de doeken komt. Je bent dik, rookt en leeft ongezond. Daarbij gooi je om irrationele redenen een elf jarig meisje uit een voetbalteam. Je kan het allemaal niet maken, Paul. Jij niet.

Als je deze brief hebt ontvangen hoop ik je nog eens te zien voor een gesprek. Normaal nemen leerkrachten dan hun niettang en papieren mee, maar die heb jij uiteraard niet, gymdocent en coach zijnde. Jij hebt alleen je bidon en je slof sigaretten. Ik vind dat overigens raar, hoor. Geen papieren, geen administratie, geen leerlingvolgsysteem. Ik zie steeds meer redenen waarom ik je ontsla. Als ik je binnenkort op gesprek zie, zal ik er vast nog meer weten. Je hoort dan wel van me.

Met vriendelijke groet.

Rik, rector THC

PS. Dat etentje van binnenkort staat toch nog gewoon? Mijn vrouw rekent op een grote eter.

Een pijnlijke afsluiting van Lois' voetbalcarrière

Je bent een coach die net een elf-jaar-oud meisje uit het team heeft gekickt. Schrijf een e-mail aan haar ouders om uit te leggen waarom je dat hebt gedaan.

Beste Nadine en Rob,

Ik schrijf jullie om jullie te vertellen over jullie dochtertje, Lois. Na een lange tijd, anderhalf jaar om precies te zijn, heb ik besloten om jullie dochter uit mijn team te halen. Zij kan overgeplaatst worden naar een ander team, of ze kan gewoon op een andere sport gaan (wat waarschijnlijk iets beter zou zijn).

Ik heb Lois uiteraard niet zomaar uit het team gezet. Er horen zekere irritaties bij dit soort abrupte acties. Lois was vaak te laat op training. Dan bedoel ik niet vijf minuten, dan bedoel ik een kwartier. Dat kwam door jullie, dat zei ze wel eens. Jullie brachten haar niet op tijd. Het is ronduit triest dat dat zo lang is doorgegaan.

De tijden dat Lois wél op training was, het uur en kwartier dat over was na haar laatheid, was ze vaak agressief. Zoals jullie weten is Gerda recentelijk afgevoerd naar de EHBO, doordat Lois haar twee keer had getackeld. Wij hebben het hier over twee opzettelijke tackles, dat kan niet anders. Gerda maakt het nu goed, haar enkel is zwaar gekneusd, maar zij komt er wel bovenop. Na Gerda was Jenny aan de beurt, dat herinneren jullie je misschien wel. Jullie dochtertje had haar hard gebeten. Eerst alleen in haar arm, toen ook in haar kuit. Hoe het kan dat Jenny gebeten is in haar kuit, is iedereen een raadsel. Lois is tot alles in staat als ze op het voetbalveld staat.

Hoewel Lois nog jong is, kunnen wij nu al concluderen dat zij motorisch niet erg vaardig is. Dit blijkt niet alleen uit de rare ongelukken die hierboven beschreven zijn, maar ook uit de rare schoten die zij wel eens nam. De rare beenbewegingen die daarbij kwamen kijken. De tong die half uit haar mond hing. De armen die naar achter zwaaiden, alsof zij tegenwicht moesten bieden tegen de benen die naar voren zwaaiden.

Om heel eerlijk te zijn was Lois gewoon niet zo waardevol voor ons, als team. De andere meisjes uit het team hoorde ik vaak klagen omdat Lois te stuntelig was. Als Lois de bal had, stond iedereen op het veld stil. Er ging toch niets gebeuren als Lois aan de bal was. Het spel stond even stil met Lois en de bal. Vaak pakten de meisjes uit het team zelf de bal van Lois af, alleen maar zodat het spel kon worden hervat. Misschien herinneren jullie je nog die ene keer dat Lois probeerde te schieten en op een of andere manier recht naar de zijkant schoot, zo over de zijlijn. Misschien helpt dat om begrip bij jullie op te wekken.

Ik hoop dat ik jullie hierbij genoeg geïnformeerd heb. Voor Lois is het misschien slim om een sport te vinden waar haar motorische vaardigheden van geen waarde zijn, zoals bij schaken of dammen. Denksporten is zij vast heel goed in, zolang ze de schaakstenen niet kapot maakt. Massief houten schaakstenen moeten daarom goed voor haar zijn.

Met vriendelijke groetjes,

Paul, voormalig trainster van Lois

Chez Louise is voor iedereen (of niet...?)

Beeld je in dat je op Yelp zit. Schrijf een review van een restaurant waar iedereen over praat. Geef in de vierde alinea toe dat je nog nooit in dit restaurant hebt gegeten, maar beargumenteer waarom jouw ongeïnformeerde mening toch belangrijker is dan andere reviews op de site. 

Herken je dat? Dat je graag eens naar een duur restaurant wilt? Het liefst een bekende, eentje waar iedereen over praat! Chez Louise is uiteraard een erg populair restaurant bij velen. Ik schrijf graag deze review om andere mensen duidelijk te maken wat er precies zo goed is aan dit restaurant, en wat ik iets minder vind.

Allereerst, vind ik de inrichting van dit restaurant werkelijk prachtig. Ronde tafels met witte tafelkleden erover. Het lijkt wel alsof de tafelkleden op maat zijn gemaakt voor de verschillende tafels, en waarschijnlijk is dat ook zo. In het klein, alsof onze ‘Louise’ zeer bescheiden is, staat de naam van het restaurant in de tafelkleden gedrukt. Goudkleurige, sierlijke letters. Het geeft wel echt een soort extra charme aan dit fenomenale restaurant. Er hangen kroonluchters aan het plafond. Ze verlichten de ruimte op een chique manier en zorgen dat iedereen ook iets heeft aan de kaarsen die zich op elke tafel bevinden. De obers in pak leiden je rond tot je een geschikte plek hebt gevonden en nemen je bestellingen op zodra je daar klaar voor bent. Ik moet erbij zeggen dat het typische obers zijn. Dan zie je vast een man voor je, in zwart pak, dasje, witte servet over zijn onderarm gevouwen. Alsof ze een opleiding tot ober hebben gevolgd.

Wat mij wat minder aanspreekt is de kaart. Er is weinig keuze, alsof onze Louise niet zo’n zin heeft om meerdere pannen te bevuilen voor verschillende gerechten. Je kan maar liefst uit twee menu’s kiezen, beide bestaande uit vijf gangen. Je kan gaan voor het vegetarische menu of voor het niet-vegetarische menu. Als je allergieën hebt, kan je het volgens mij gewoon uitzoeken. Niet alleen kan je uit weinig kiezen, ook de gerechten vallen mij tegen. Dit komt niet per se doordat de gerechten niet lékker zijn, nee, het komt door de grootte. Elk gerecht wordt geserveerd op en gigantisch bord, met daarop een kunstwerkje dat zo groot is als een doperwt. Ik neem hier nooit echt genoegen mee.

Hoewel ik zelf nooit kan zeggen dat ik daadwerkelijk naar dit restaurant ben geweest, vind ik wel dat mijn review van waardig niveau is. Ik heb naar rijke, oude dames geluisterd die over het restaurant discussieerden, ik heb naar foto’s gekeken op de site van ‘Chez Louise’ én ik heb op Google Maps gekeken. Daar kan je een streetview bekijken van het interieur van het restaurant. Ik weet dus wel degelijk waar ik het over heb.

Al met al vind ik het een prima restaurant als je daarna nog langs de McDonalds kan om een flinke hap te eten. Je moet wel genoeg geld hebben, voor zowel de chique outfit die je zal moeten dragen als de prijzen van de doperwtgerechtjes. Ik geef dit restaurant dan ook vier sterren, omdat die laatste ster naar de McDonalds gaat die ernaast zit.